Op een dag dat de zon en de zomer ein-de-lijk komen piepen, praat ik met Veerle (37), een bijzonder vrolijke en lieve mama van twee. We hebben het over de turbulente tropenjaren, over haar heerlijk blozende buitenkinderen en over de vakantiepuzzel die weer gelegd moet worden. Twee jaar terug verliep die vakantie allesbehalve vlot en onbezorgd, want Veerle vocht toen tegen borstkanker: ‘Ik was ervan overtuigd dat ik dood zou gaan.’
Warm bad
Spoelen we de tijd eerst een paar jaar terug: op dertien maanden tijd kregen Jules en jij twee kindjes: Remus (5) en Casper (4).
Veerle: ‘Een pittige periode! We woonden toen nog ver weg van onze familie, dus er kon niet zomaar iemand bijspringen. Gelukkig hadden we een goeie crèche en vonden we daar ook een toffe babysit. Nu ja, de kinderen slorpten al onze tijd op, dus ons sociaal leven was héél rustig.
Twee weken na Caspers geboorte begon de lockdown en werd het nóg rustiger – behalve thuis dan. (glimlacht) Geen idee hoe, maar Jules en ik zijn erin geslaagd om het allemaal te combineren met onze jobs. We hebben ons goed uit de slag getrokken, of zeg maar geploeterd. Je doet gewoon verder en je bent blij als je ‘s avonds in je zetel ploft. Het voordeel van dat kleine leeftijdsverschil was wel dat de kindjes samen hun middagdutje deden. Dat uurtje was heilig voor ons!’
LEES OOK > Is jouw gezin goed omringd? Bouw aan je ‘dorp’
In 2022 beslissen Veerle en Jules om weer dichter bij hun familie te gaan wonen, in het groene Neeroeteren. Maar net voor de verhuis krijgt Veerle de diagnose borstkanker.
‘Mijn eerste reactie was heel strijdlustig: “Oké, laat die behandeling maar komen!” Maar toen de dokter even later over chemo begon, dacht ik: “Oh nee, ik mag niet ziek worden. Ik moet er zijn voor de kindjes!” Gelukkig gingen we net op dat moment dichter bij onze ouders wonen, zij hebben ons ontzettend veel werk uit handen genomen. We kwamen hier niet alleen terecht in een huis met een heerlijk groene tuin, maar ook in een warm, liefdevol bad.
Omdat ik ervan overtuigd was dat ik dood zou gaan, heb ik met Jules in die periode heel veel diepgaande gesprekken gevoerd. Over wat voor vrouw hij moest zoeken, welke waarden de kindjes moesten meekrijgen, wat hij hen allemaal zou vertellen over mij… Nu klinkt dat misschien overdreven, maar de chemo maakte mij zo ziek dat het moeilijk werd om positief te denken. Ook de onzekerheid, altijd weer moeten wachten op resultaten: ronduit slopend was het. Het vertrouwen dat het goedkomt heb ik echt nog maar een paar maanden, ook dankzij de gesprekken met mijn psycholoog. Maar als ik vandaag ergens een klein pijntje voel, schiet ik terug in die angst.’
Voorzichtige knuffels
Denk je dat Remus en Casper zich nog veel herinneren van die periode?
‘Ze waren toen twee en drie, dus ik denk het niet. Soms pols ik wel eens of ze weten wat kanker is, maar dan antwoorden ze gewoon “nee”. Ze zijn wel nog altijd heel voorzichtig als ze mij komen knuffelen, want ik had lang een pijnlijke borst. Remusje geeft me zelfs vaak een knuffel langs mijn rug, en dan besef ik dat ze toch een en ander opgepikt hebben. Dat raakt me altijd opnieuw, ik wil niet dat mijn kinderen moeten denken aan een zieke mama. En al zeker niet omdat het een ziekte is waaraan je dood kan gaan.’
LEES OOK > Oncoloog Laurens overwon zelf leukemie: ‘Die ziekte heeft mijn leven een bijzondere wending gegeven’
Het feit dat je twee jonge kindjes had, moet het op mentaal vlak wel extra zwaar gemaakt hebben voor jou…
‘Klopt. Ik wou er gewoon zijn voor die jongens en hen zien opgroeien. Ik wou niet dat ze zoiets moesten meemaken. Toen heb ik aan de psycholoog gevraagd hoe jonge kinderen het verlies van een moeder ervaren. (emotioneel) Ze antwoordde: “Die gaan op alle grote momenten in hun leven een ontzettend belangrijk persoon missen.” Uiteraard kon ze mij niet vertellen dat het wel goed zou komen met hen. Ze gaf mij een eerlijk en hard antwoord, maar het was absoluut niet wat ik wou horen. Bovendien had ik zoveel angst dat het mij niet lukte om uit dat antwoord een portie vechtlust te halen.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan die periode denk, maar ze ligt nu achter ons en de toekomst ziet er goed uit. Ik moet nog maar om de zes maanden op controle. Het heeft me wel veranderd hoor, ik kan me niet meer druk maken om het werk of om pietluttigheden. Jules en ik konden vóór die borstkanker al vrij goed genieten van het leven, van reizen en van lekker eten, maar nu doen we dat nog meer en nog bewuster.’
Ouder/animator
Over genieten gesproken: de zomervakantie komt eraan! Waar beleven jullie als gezin echt plezier aan?
‘Aan kleine dingen! Wij zijn bijvoorbeeld heel graag buiten. Jules en ik die een beetje in de tuin werken, de kindjes die intussen lopen te spelen: dat zijn voor ons echte genietmomentjes. Er loopt een beek door onze tuin waar ze gewoon met hun voeten in het water kunnen, hier vlakbij is een soort strandje en wat verderop loopt een paardje. Ik vind het superfijn dat we hen op die manier kunnen laten opgroeien. Remus en Casper zijn blij met een tak en een steen en kunnen nog écht spelen. Zalig toch?’
LEES OOK > 6 voordelen van buiten spelen
Hoe overbruggen jullie die acht weken zonder school?
‘De jongens gaan samen eerst een week een kampje doen, de week erop schakelen we de grootouders in en daarna trekken wij drie weken met een camper door Noorwegen. Spannend!
Na die reis hebben we ons geëngageerd om drie weken mee te doen aan Cokido, een initiatief waarbij ouders elkaar afwisselen om hun kinderen op te vangen. Eén dag per week sta je paraat om voor een groepje kinderen te zorgen, de andere vier dagen nemen andere ouders het van je over.
‘Omdat ik ervan overtuigd was dat ik dood zou gaan, heb ik met Jules in die periode heel veel diepgaande gesprekken gevoerd.’
We hebben dat vorig jaar voor het eerst gedaan en dat verliep eigenlijk heel vlot. De totale groep bestaat dit jaar uit 25 à 30 kinderen, en we voorzien één volwassene voor zes kinderen. De opvang gebeurt op onze school, dus we kunnen gebruikmaken van heel de infrastructuur en van alle spullen. De kindjes brengen hun lunchpakket mee van thuis en de ouders zorgen voor activiteiten.
Het fijne is dat je echt wel een band krijgt met die kinderen en met hun ouders, we hebben een WhatsApp-groepje waarin we doorheen de dag updates en foto’s doorsturen naar elkaar. Aangezien het maar om één dag in de week gaat, kom je daar altijd toe met een fris hoofd. En oké, ik geef toe, op het einde van de dag ben je wat minder fris, maar dat maakt niet uit want de dag erop neemt een andere ouder het over. Vorig jaar had ik na de Cokido-periode echt zo’n after-kampgevoel!’
Ongefilterd
Om af te sluiten: het viel me tijdens ons gesprek op met hoeveel warmte je over je gezin praat. Wat vind je het mooiste aan het ouderschap?
‘De onvoorwaardelijke, ongefilterde liefde van mijn zoontjes. Ik herinner me het moment waarop ik met mijn pas geschoren hoofd op de zetel zat. Remus en Casper kwamen binnen en… het maakte hen totaal niet uit hoe ik eruitzag. (ontroerd) Wat je doet, de foutjes die je maakt: voor die kinderen is het allemaal oké en dat vind ik ongelooflijk mooi om te zien. Mama is gewoon mama.’
Misschien neemt dat inzicht wat druk weg bij ouders die dit nu lezen…
‘Ik hoop het. Heel wat ouders hebben de neiging zichzelf weg te cijferen. Ze zeggen niet graag “laat me even met rust”, maar soms is dat echt nodig. Ik spreek uit ervaring, ik vind het zelf ook moeilijk om in de rush van elke dag wat zen te vinden. Die kinderen hebben van ‘s ochtends vroeg zóveel energie, da’s niet normaal!’
Da’s je eigen schuld, Veerle. Die zitten vol vitamines van al dat buitenspelen. (knipoog)
‘Je hebt gelijk. Ik moet ze dringend wat meer voor tv zetten!’ (gelach)
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in juni 2024 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 08/07/2024