Was het leven maar altijd zoals een interview met Siska Schoeters (42): veel babbelen, lachen, koffiedrinken en intussen wat vertederd kijken naar de kat die naast jou ligt te spinnen. Oké, ook wat te niezen – het beestje is een beetje ziek. Maar perfectie zou saai zijn, toch? En saai is Siska allesbehalve. Lees zelf maar.
Wie is Siska Schoeters?
- Werd bekend als radio-dj bij Studio Brussel en later bij Radio 2
- Presenteerde op VRT 1 o.a. ‘Durf te vragen’, ‘Radio 2 Zomerhit’ en ‘Goed gespeeld!’
- Heeft samen met ex-partner Tomas De Soete twee kinderen: Lucien (13) en Minnie (8)
Zonder gezever
Kunnen we eerst even terugblikken op het gezin waarin jij opgroeide? Hoe was dat?
Siska Schoeters: ‘Ik ben de tweede van vier kinderen. Mijn zus Eva is een jaar ouder dan ik, en na mij komen mijn broers Jan en Dries. Mijn papa had een groothandel in vlees, hij vertrok ’s ochtends heel vroeg en kwam ’s avonds pas laat terug, dus we zagen hem eigenlijk niet zo vaak. Hij droeg altijd rubberlaarzen en een witte stofjas waar vaak mest en bloed aan hing. De geur van de stallen hing echt rond hem. Mijn mama was – en is nog altijd – een creatieve vrouw. Ze kan goed tekenen en schilderen en houdt ervan om met haar handen bezig te zijn. Ze was huisvrouw totdat mijn jongste broer naar het middelbaar ging – vier kinderen in zes jaar tijd, ik snap nog altijd niet hoe ze dat klaarspeelde. Daarna is ze beginnen werken in een bloemenwinkel, gewoon omdat ze dat zo graag deed.
Hoewel er altijd veel ambiance en lawaai was bij ons thuis, werden we toch heel duidelijk en streng opgevoed. Mijn vader wou dat we luisterden en in de pas liepen, zonder gezever. Hij zat aan het hoofd van de tafel en je moest er niet aan denken om op zijn plaats te gaan zitten. Er hing echt nog een paternalistische sfeer; ons moeder kookte de lekkerste maaltijden en ons vader sneed de rosbief aan. Wanneer hij nog maar naar ons keek, krompen wij al ineen. Pas op, hij heeft nooit een vinger naar ons uitgestoken en wij kwamen op materieel vlak absoluut niets te kort, maar voor emoties of warme gesprekken moest je niet bij hem zijn.
‘Luiheid was bij ons thuis de grootse zonde.’ – Siska Schoeters
Toch bleek er in die strenge en klassieke opvoeding, die typisch was voor die tijd en die generatie, ook plek voor een zekere ruimdenkendheid. We mochten alle vier onze eigen weg zoeken en studeren wat we wilden, zolang we maar slaagden. Hard werken, daar kwam het op neer. Op mijn veertiende had ik al een weekendjob bij een beenhouwer, een klant van ons vader. Want luiheid was bij ons thuis zowat de grootste zonde die je kon begaan.’
Combat boots en Swingpaleis
Als puber moest je het waarschijnlijk niet te hard uithangen?
Siska Schoeters: ‘Oh nee, daar was geen ruimte voor, dat durfden wij niet. Een T-shirt batikken en combat boots kopen, dat zullen zowat mijn wildste experimenten geweest zijn. (lacht)
Ook op het vlak van uitgaan bleef het heel beperkt. Ik volgde Economie – Moderne Talen, maar hoe hard ik ook mijn best deed, meer dan met de hakken over de sloot zat er niet in. In het vijfde middelbaar had ik met kerst een paar buizen. Het gevolg: niet buiten tot Pasen! Kan je je dat voorstellen? Ik was bijna zeventien, en terwijl mijn klasgenoten uitgingen, zat ik op vrijdagavond naar het Swingpaleis te kijken. Met mijn vader die naast mij in de zetel lag te snurken. Er viel simpelweg niet te onderhandelen. Door dat slechte rapport moest ik zelfs de skireis afzeggen die ik met mijn vriendinnen gepland had.’
LEES OOK > Je kind heeft een slecht rapport: wat nu?
Als je daar nu op terugkijkt, vind je dan dat die strenge opvoeding jou ook iets heeft opgeleverd of bijgebracht?
Siska Schoeters: ‘Ik denk dat ik door mijn opvoeding echt wel een bepaalde werkethiek ontwikkeld heb. Soms kom je verder met hard werken en wat minder talent dan met heel veel talent en een minder goede werkethiek. Als ik aan het werk ben, zal je mij niet horen klagen over moe zijn of het koud hebben. Ik heb in mijn jeugd zoveel mottige jobkes gedaan dat ik vandaag nog altijd besef hoe geweldig en tof mijn job bij VRT is. Ik zeg dat ook vaak tegen de ploeg: “Dit is dan wel ons werk hé jongens, wij worden hiervoor betaald!”’
Team Schoeters
Toen je in 2007 een relatie kreeg met Tomas De Soete had hij al twee kinderen. Leon was twee en Martha vier.
Siska Schoeters: ‘Omdat ze nog zo klein waren, kon ik niet anders dan een soort ouderlijke rol opnemen. Maar ik heb wel duidelijk gezegd: “Ik ben jullie mama niet. Jullie hébben een mama en zij is de beste.” In het begin kopieerde ik veel van mijn ouders, gewoon omdat ik er niet echt over nadacht. Tot ik op een gegeven moment voelde dat het voor mij op die manier niet werkte.
Door in therapie te gaan, na te denken over mijn ouders, mezelf en mijn opvoeding, en vooral door zelf kinderen te krijgen, ging ik hoe langer hoe meer beseffen dat ik het anders wou aanpakken. Lucien is nu dertien en Minnie acht, en ik heb het gevoel dat het echt toffe kinderen zijn. Ik zie hoe ze met anderen omgaan, hun moreel kompas zit goed. Mijn aanpak? We praten heel veel en als ik iets verkeerd doe, zeg ik achteraf sorry. Ik vertel hen ook dat ik nog elke dag bijleer als mama, omdat zij groeien en veranderen, dus er komen voortdurend nieuwe uitdagingen op ons pad.
‘Vroeger was er nog niet zoveel geweten over de puberteit, wij waren gewoon lastige jongeren.’ – Siska Schoeters
Tomas en ik zijn nu meer dan drie jaar uit elkaar. De kinderen zijn veel meer bij mij dan bij hem, dus ik geef hen mee: “Oké, ik sta er hier vaak alleen voor, dus we gaan dit sámen doen, met ons drie.” Niet dat ik de verantwoordelijkheid bij Lucien en Minnie leg, maar ik wijs er wel op dat wij een team zijn. Een team in dingen ontdekken. Lucien zit nu in het tweede middelbaar, dus dat kan al eens heftig zijn, maar uit de gesprekken met zijn leerkrachten blijkt dat we op het juiste pad zitten. Wanneer hij reageert met “KOMAAN WAAROM MAG DAT NIET?”, probeer ik altijd uit te leggen waarom. “DAAROM” pakt niet meer vandaag – en al zeker niet als je kinderen naar een Freinetschool gaan. (gespeeld) Aaaaargh! Die welbespraakte kinderen met hun open blik op de wereld! Vreselijk! (lacht)
Nee serieus, het valt best mee met mijn puber in huis. We zijn nog altijd close. Als ik merk dat hij het lastig heeft, laat ik hem met rust en vertel ik hem dat het normaal is om soms niet zo goed in je vel te zitten. Dat is het verschil met mijn eigen tienerjaren. Toen zeiden ze niet “het is normaal”, maar “dóe normaal!” Er was ook nog niet zoveel geweten over de puberteit hé, wij waren gewoon lastige jongeren!’
En hoe verloopt het co-ouderschap voor de rest?
Siska Schoeters: ‘Tomas en ik houden elkaar goed op de hoogte en communiceren heel vlot – en dat zeg ik echt niet voor de schone schijn. Wanneer ik bijvoorbeeld niet naar een oudercontact kan gaan, springt hij in, en het is nooit een probleem om eens een weekend te wisselen of zo. Het is ook handig dat we dezelfde manier van opvoeden hebben.
Minnie was maar vijf jaar toen we uit elkaar gingen, het drong niet helemaal tot haar door. De scheiding is bij haar wat later binnengekomen. Vorig jaar maakte ze ineens veel tekeningen van twee huizen en van een mama en een papa die niet meer samenwonen. Haar juf gaf toen aan dat ze inderdaad voelde dat Minnie bezig was met de verwerking van de situatie.
Minnie hoopt nog altijd dat Tomas en ik ooit terug samenkomen, maar ik antwoord dan eerlijk dat dat niet gaat gebeuren. Ik vertel haar dat mama en papa elkaar altijd graag zullen zien, en dat zij en Lucien het aller-, allerbelangrijkste zijn in ons leven. Hoe vaak ze dat ook hoort, toch blijft ze die hoop koesteren: “Ja, maar jullie zien elkaar nog graag!” – “Klopt, maar we zijn beter als vrienden dan als liefjes.” Ik besef dat ik de basis, de thuis van Minnie en Lucien, kapotgemaakt heb. Dat voelt als een mislukking, maar aan de andere kant geloof ik ook dat kinderen recht hebben op gelukkige ouders – al klink ik nu heel cliché.’
LEES OOK > Ouderschap na scheiding: Cinthya en Peter geven het welzijn van hun kinderen prioriteit
Een beetje leuk
Je bent intussen twee jaar samen met je vriend, toevallig ook een Thomas. Klikt het tussen hem en je kinderen?
Siska Schoeters: ‘Lucien had nooit een probleem met Thomas, maar Minnie heeft hem wel heel hard getest. Ze was daar altijd eerlijk over tegen mij, en ik heb haar ook aangemoedigd om erover te praten. In het begin zei ze letterlijk: “Ik vind Thomas gewoon niet zo leuk.” Ik heb nooit gereageerd dat hij wél leuk was of dat hij toch zoveel voor haar deed. Ze mocht voelen wat ze voelde.
Op een bepaald moment – en volgens mij was dat mijn opvoedkundig topmoment (knipoogt) – heb ik wel tegen haar gezegd: “Ik begrijp en respecteer dat jij Thomas niet leuk vindt. We kunnen daar niks aan veranderen. Maar wil jij dan ook van mij respecteren dat ik hem wél leuk vind?”
‘Die welbespraakte kinderen met hun open blik op de wereld! Vreselijk!’ – Siska Schoeters
Ze zat daar zelf mee gewrongen hoor, dat maakte onze gesprekken zo schoon en tegelijk ook zo triest. Ik heb haar verteld dat we alleen maar konden hopen dat ze hem op een dag misschien toch wat toffer zou vinden. Ze moest van mij absoluut niet knuffelen met Thomas en zelfs niet naast hem zitten aan tafel, maar ik vroeg haar wel om vriendelijk en beleefd te zijn tegen hem. Dat heeft ze trouwens keigoed gedaan. Dus ja, ik heb haar heel hard in haar gevoel gelaten, en het is pas onlangs, na twee jaar, dat ze ineens zei: “Ik vind Thomas nu ook wel een beetje leuk.”’
Hoe organiseren jullie de combinatie van jullie twee gezinnen?
Siska Schoeters: ‘De kinderen van Thomas zijn veertien en zestien, hij heeft co-ouderschap, week om week. In de week dat zijn kinderen niet bij hem zijn, is hij vaak hier, maar door zijn job als klankman zit hij veel in het buitenland. We hebben dus niet zo’n strak gestructureerd leven waarbij ik erop kan rekenen dat hij Minnie om vier uur van school haalt. Als er een probleem is en hij heeft zijn kinderen niet, zal hij wel inspringen, maar in se doe ik alles gewoon alleen. Ik run de boel hier, doe de boodschappen en zo, maar het is wel fijn dat ik regelmatig een extra hulplijn heb.’
LEES OOK > Expert Cindy Schepers over de uitdagingen en valkuilen van een samengesteld gezin
En intussen blijf je hard werken, zoals je hebt meegekregen in je kinderjaren.
Siska Schoeters: ‘Inderdaad… De afgelopen jaren heb ik heel veel gewerkt, maar wanneer er onderhandeld moet worden over mijn contract, slaat de angst toch wat toe. Ik ben een vrouw van 43, gaat de nieuwe baas wel in mij geloven? Da’s ook de reden waarom ik liever spaar dan dat ik mijn geld uitgeef aan gekke glamour-dingen. Ik besef dat het op een dag gewoon gedaan kan zijn. Allez, ik ben zeker geen vrek, we hebben een goed leven en gaan ook wel eens op vakantie, maar het feit dat ik afhankelijk ben van wat het publiek van mij vindt, zorgt voor een latente stress.
Na elk programma wordt er een soort van evaluatie gemaakt, waarbij aan de kijkers letterlijk gevraagd wordt wat ze van de presentatrice vinden. Dan krijg ik zwart op wit te lezen: te Antwerps. Te luid. Te dik. Lelijke kleren. Jep, echt super. Heel goed voor mijn zelfvertrouwen ook. Want ja, wat als blijkt dat het publiek mij niet meer wil? Dan kan ik mijn boeltje pakken, terwijl ik niets liever wil dan deze job blijven doen. Enfin, ik ga daar niet te lang over nadenken. Maar het is wel een feit dat ik niet veel anders kan dan wat ik nu doe hé, ik kan eigenlijk alleen maar babbelen.’
Maar dat babbelen doe je dan wel ongelooflijk goed, want dit interview is voorbijgevlogen. Ik zou je contract sowieso verlengen!
Siska Schoeters: ‘Oh, dankjewel!’ (lacht)
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in februari 2025 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 21/02/2025